|
Дожджык
Я ўспамінаю дожджык:
Цёплы, чаканы, звонкі,
Добры такі, харошы.
Можа быць, нават крохкі:
Кропля ляціць – разаб’ецца.
Дожджык ніколі не плача,
А, быццам дзіця, смяецца.
Я ўспамінаю дожджык –
Кропельку шчасця з неба.
|
|
Сумная гісторыя
Пачаўся дожджык. Мноства кропелек ляцела на зямлю. Адна з іх была асаблівая, летуценніца і фантазёрка. Яна падала і радавалася, што зямля , на якую яна спускаецца, такая прыгожая… Кропелька спадзявалася ўпасці ў лужыну: паплаваць крыху, расказаць іншым кропелькам, што яна бачыла… Так. Яна ўпала ў лужыну… і знікла назаўсёды. А разам з гэтай дзіўнай і загадкавай кропелькай зніклі і гісторыі, якія яна хацела расказаць…